chwile upojne

okraszone małżami, pół-homarem i sardynkami, największym siniakiem, którego kiedykolwiek posiadłam, salwami śmiechu i duuuuużą ilością trunków. z przytupem! 

a na deser nadciąga tłusta depresja i czarna rozpacz. 

so far so good

jesteśmy po raz milion sto piętnasty w Budapeszcie, na dwutygodniowym urlopie. zamiast morza / jeziora / gór znowu miasto. ten typ tak już ma. pogoda trochę zawiodła, ale jak dotąd udało nam się:

• zaliczyć mega piękne lądowanie wzdłuż Dunaju nad samym centrum miasta,
• upić pierwszego dnia winem,
• codziennie, z uporem maniaka się przejadać,
• przechowywać masło w mini-barze,
• doliczyć 25 (!!!) par skarpet zabranych na 2 tygodnie przez nie-męża (i zajmujących nota bene pół walizki... ale to historia zupełnie bez puenty),
• uciekając przed deszczem zaliczyć dłuuugi shopping, na którym nie-mąż niczym rasowa galerianka upolował sobie wymarzoną marynarkę i buty. mi pozostało ślinienie się do sklepowych wystaw. twarda byłam.
• zapiknikować, pierwszy (hopefully nie ostatni) raz na Wyspie Małgorzaty,
• paralitycznie szaleć na trawce z frisbee,
• prawie opanować kurs forinta.

jest ciężko ;p